Αγαπω πολυ τα βιβλια. Ολοι οσοι με ξερουν το γνωριζουν αυτο καλα. Δεν παω πουθενα χωρις να βαρυνω την τσαντα μου με καποιο καινουργιο η πολυαγαπημενο.
Οι ιστοριες εχουν μια δυναμη που με ξαφνιαζει πολλες φορες. Δεν κρυβω οτι ειμαι ατομο που συγκινουμαι και συγχιζομαι ευκολα (αλλωστε, αυτο φαινεται και στα κειμενα μου!). Αλλα με ενα μαγικο τροπο, μπορει μια περιγραφη η μια ομορφη σκηνη σε καποιο βιβλιο να με ταξιδεψει τοσο μακρια, που ολα τα δικα μου συναισθηματα εξαφανιζονται, και παιρνουν την θεση τους αυτα που θα ενιωθα εαν ημουν ο ηρωας η η ηρωιδα σε εκεινες τις σελιδες. Το εχω αναγκη αυτο. Τωρα τελευταια βρισκω τον εαυτο μου να ψαχνει συνεχεια την θαλπωρη της ζωης των αλλων. Και τελικα καταληγω να ειμαι ολη μερα "αλλου" και να πεφτω--κυριολεκτικα και μεταφορικα--πανω σε τοιχους. Και το χειροτερο? Δεν γινεται να συγκρινω την ζωη μου με αυτη ενος φανταστικου χαρακτηρα.
Τι ειναι αυτο που λειπει? Οντως κατι λειπει? Αναρωτιεμαι καμια φορα εαν τελικα χανομαι υπο την θεληση μου, και οχι επειδη χρειαζομαι απαραιτητα να "σωθω" για λιγες ωρες βιωνοντας κατι το εξωπραγματικο. Να, ας πουμε πριν λιγες μερες περπατουσα για καμια ωρα με εναν φιλο (ενταξυ, πρωιν μου ειναι, αλλα πλεον ειμαστε φιλοι, και ειναι πολυ μεγαλη ιστορια, για αλλη αναρτηση ισως) στο Central Park. Γυρω μου η φυση ηταν πανεμορφη. Φυλλα σκορπισμενα σα χρυσοψαρα, επιπλεοντας στον ανεμο. Παιδακια, ποδηλατες, τουριστες, και κτηρια τοσο εντυπωσιακα που μοιαζουν απο αλλο πλανητη. Και ενιωσα τοσο ομορφα, τοσο ηρεμα. Αυτο, γιατι δεν ειναι αρκετο? Και αρχιζω να αναρωτιεμαι, τι θα ειναι αρκετο για να νιωθω ετσι--με εκεινη την αισθηση της απλης ευτυχιας--παντα?
Γιατι η ζωη, δεν πρεπει να ειναι μονο ενδιαφερον στα βιβλια. Η πραγματικοτητα, δεν πρεπει να διαθετει τετοια μαγια, οταν μαθουμε να την απολαμβανουμε?
