Monday, December 13, 2010

Μα ποτε κοβεις την κλωστη?

Παει πολυς καιρος απο τοτε που εγραψα καποιο κειμενο. Ισως επειδη ειχα βυθιστει τοσο πολυ στα βιβλια και στα κειμενα αλλωνων...Με βοηθησε. Εδιωξα κατα πολυ αυτο το βαρυ συναισθημα που μ'ειχε πλακωσει εδω και μηνες. Εχω αρχισει να κανω πραγματα για μενα. Να διαβαζω, να πηγαινω παλι μπαλετο, να βλεπω ταινιες...Και νιωθω ηρεμη. Αλλα λιγο χαμενη. Σαν να μην ζω την δικη μου πραγματικοτητα. Σαν να αποφευγω κατι. Γεμιζω τις ωρες μου με ομορφα πραγματα, αλλα τα νιωθω, η απλα παταω στα συννεφα, επιπλεω μαζι με τα φυλλα στον αερα για λιγο καιρο?

Εχω κανει και καινουργιες παρεες. Εχω αποκτησει παλι αυτη την πολυτιμη ανεση με τα παιδια, την ανεση με την οποια βγαινεις και περνας καλα, συζητας, η απλα καθεσαι, και ξερεις οτι εκεινοι σε καταλαβαινουν και περνανε κ'αυτοι καλα, χωρις καμια ιδιαιτερη προσπαθεια. Και το πιο σημαντικο ειναι οτι θελω να βγαινω μαζι τους. Θελω να τους βλεπω, θελω να κανονιζουμε για το επομενο Σαββατοκυριακο. Να σχεδιαζουμε ταξιδια, να πηγαινουμε σινεμα, να καθομαστε για ωρες για καφε. Αυτο αναζητουσα απο τοτε που γυρισα σπιτι μου μετα το πανεπιστημιο και ενιωθα μονη επειδη ειχαν αλλαξει ολα.

Οποτε τα πραγματα ειναι ετσι οπως τα θελω, σωστα? Εμ εδω ειναι το προβλημα. Γιατι σημερα ειδικα, ειχα και τον Μ αλλα και τον Δημητρη (πρωην και τωρα πολυ καλος φιλος...τρεχα γυρευε οπως λεει και η γιαγια μου) να μου λενε πως ακουγομαι σαν να εχω κατι. Εκει ειναι που νευριαζω, γιατι λεω πως ολα ειναι ακριβως σωστα. Σωστα και σε ταξη...αλλα τι σημαινει αυτο τελικα?

Δεν αναζητω τρελες απαραιτητα. Τοσο καιρο εψαχνα την σταθεροτητα και την σηγουρια. Αλλα ισως τελικα να μην ειναι αρκετα. Φταινε και λιγο οι τελειες σχεσεις που εμφανιζονται συνεχεια στα βιβλια μου. Φταιει και η καταθληπτικη μουσικη που αγαπω. Διωχνω τις αρνητικες σκεψεις.

Ειχα καταφερει αν διωξω και σκεψεις του Φ απ το μυαλο μου επιτελους. Οχι για πολυ ομως, φυσικα. Το Σαββατο ξαναεμφανιστηκε το χαμογελο του μπροστα μου καθως γυρνουσα σπιτι. Καθομουν στο πισω καθισμα, και ειχα τα ματια μου κλειστα. Ζαλιζομουν λιγο, ναι, αυτο φταει. Ετσι λεω στον εαυτο μου. Αλλα η αληθεια ξερω ποια ειναι. Μου εχει λειψει η συντροφια που μου χαριζει η υπαρξη του. Αυτα που ειχα νιωσει μεσα σ'εκεινες τις δυο βδομαδες με κρατουσαν ζωντανη για μηνες τωρα. He made me so miserable, his absence was so strong, and yet with him I remembered what it was to truly care whether someone was thinking of you. Και του το ειπα χθες: "Χαιρομαι που εισαι στην ζωη μου, με οποιο τροπο γινεται..."

Πρεπει να βγαλω το αγκαθι απο μεσα μου τελικα. Να παρω μια τελικη αποφαση για την σχεση που εχω τωρα, και να τελιωσω μ'αυτο. Γιατι ναι, κατα βαθος φυσικα αυτο ειναι που με κανει να χανομαι, να χρειαζομαι την φυγη. Ειμαι με τον Μ 2 χρονια τωρα, και τον τελευταιο χρονο, οπως εχω γραψει τοσες φορες, δεν ειμαι ευτυχισμενη. Τον αγαπαω, αλλα ο ερωτας εχει εξαφανιστει μαζι με την μαγια, με τον αυθορμητισμο. Εκεινος δεν με βαζει στις προτεραιοτητες του. Εγω, αφου αναζητω μια αληθινη σχεση με καποιον που θελει να με σκεφτεται και να μου το δειχνει, να περναει οσο χρονο μπορει μαζι μου, και για λιγες ωρες να ειναι μονο με μενα, γιατι αφηνω την κατασταση ετσι?

Ο Φ μου εδειξε πως μπορω να το εχω αυτο. Και ας μην μπορουμε να ειμαστε μαζι (ποση αποσταση μπορει να κανει μια σχεση impossible? Εγω σας λεω: Αμερικη-Ελλαδα διστυχως δεν γινεται), τουλαχιστον ξερω πως υπαρχει. Αλλα τι κανω μ'αυτη τη γνωση?

Και ποιον φοβαμαι πως θα πονεσω περισσοτερο...Εκεινον, η εμενα?

Γιατι ισως δεν μπορει να υπαρξει ο Edward (και μην κοροιδευετε...η σχεση εκεινη ειναι αρρωστη, αλλα δεν θα ηταν ωραιο να ζησουμε for a little while τετοιο παθος?) για ολες μας...

3 comments:

  1. Νιώθω ακριβώς μα ακριβώς ετσι..είμαι σε μία σχέση εδώ και 3μιση χρόνια και τον 1χρόνο απο αυτα είμαι με τον Σ κοροιδεύοντας τον άλλο..και όπως ειπες,θελω την σταθεροτητα που ειχα με τον αλλο ομως με τν Σ ειναι αλλιως,,ισως καταλαβεις αν δσιαβασεις τισ αναρτησεις μου...δεν ξερω τι να κανω..και ισως βοηθησουμε η μια την αλλη μεσα απο τα οσα ζουμε...

    ReplyDelete
  2. Περνάω αφήνοντας ευχές για Καλά Χριστούγεννα
    και αστερόσκονη για να τα δεις όλα πιο όμορφα:)

    Φιλακια!

    ReplyDelete
  3. Ρε πόσο το καταλαβαίνω αυτό που λες...να έχεις μεν την γνώση ότι δεν μπορείς να είσαι με τον άνθρωπο που σε κάνει να νιώθεις όπως νιώθεις, να έχεις ήδη μία σχέση και να κάνεις ένα σωρό άλλα πράγματα για να ξεφύγεις από αυτό. Δεν έχω διαβάσει πολλά κείμενά σου, αλλά ενδεχομένως αυτό είναι που σου δημιουργεί το περίεργο συναίσθημα του εκνευρισμού ενώ περνάς καλά-ότι η συναισθηματική σου ζωή είναι άλυτη. όσο και να λένε ότι "τα συναισθηματικά πρέπει διαχωρίζονται απ' τα υπόλοιπα για να διατηρείς ισορροπίες", δεν γίνεται. νομίζω τουλάχιστον

    ReplyDelete