Tuesday, October 26, 2010

Τραπουλοχαρτα...

Για ποσο καιρο μπορει κανεις να κρυβει μικρα, μικρα μυστικα? Ποτε συσωρευονται ολα, και πεφτουν σα καστρο απο τραπουλοχαρτα? Ολα ξεκινανε απο ενα μικρο, ενα τοσο δα ψεμματακι. Να μην πονεσεις καποιον, να καλυψεις κατι που πιθανον δεν ειναι καν σημαντικο, αλλα που δεν θες να μπεις στον κοπο να εξηγησεις. Και υστερα, τι? Συνεχιζεις για να καλυψεις τον εαυτο σου, γιατι ο δρομος με το ενα ψεμμα δεν περνιεται χωρις να τον χτισεις μ'αλλα...Γινεσαι εσυ ο κακος, που προσπαθησες να κανεις κατι καλο. Εγω ετσι νιωθω τωρα. Σαν να παιζω ποδοσφαιρο με μπαλα απο φλογες, σαν να με περιτριγυριζει το λαθος της πρωτης κινησης. Να βοηθησω ηθελα. Να σταθω σε καποιον που ηταν μονος και χρειαζοταν συμπαρασταση. Δεν αντεχω να ποναει καποιος κοντα μου, οταν εγω δεν ειμαι σιγουρη οτι του αξιζει ο πονος. Αληθεια, για καλο το εκανα. Και υστερα?
Τελικα τοσο ευκολα κανουν βλακειες οι ανθρωποι? Αφηνουν την (σεξουαλικη) ελξη να τους παρασυρει χωρις δευτερη σκεψη? Κ εγω, γιατι κολακευομαι απ'ολο αυτο? Το διωχνω, αλλα και απ'την αλλη, το συνεχιζω. Τα ψεμματα και τα λαθη δηλαδη, ειναι δυο πλευρες του ιδιου νομισματος...Ενος νομισματος που βρισκεται συνεχως στην τσεπη μου.

Τελικα, τα μυστικα δεν προδιδουν τον αλλον. Εμας προδιδουν. Την αδυναμια, και την απερισκεψια μας. Και οταν πεσουν τα τραπουλοχαρτα, τελικα σε πλακωνουν...

Thursday, October 14, 2010

Αλλαγες εν πτησι

Για τα μυστικα, εγραψα χθες. Και σημερα, που συνεχιζουν να με τυρανναν, θα γραψω για τις αλλαγες. Θελω να διαπιστωσω πως γινεται να αλλαξουμε ριζικα. Να γινουμε οντως αλλοι ανθρωποι. Να μαθουμε να απολαμβανουμε την ζωη, ακομη και οταν εχουμε ξεχασει πως μπορουμε να το κανουμε αυτο.

Μου ειπε ο Μ καποτε πως αυτοι που ονειρευονται οτι πεταν στον ουρανο ειναι μεγαλοφυιες, γιατι μπορουν--εστω στα ονειρα τους--να κανουν κατι που δεν θα ηταν ποτε φικτο. Ετσι λενε καποιοι επιστημονες. Αυτο ομως, ειναι δικαιο? Γιατι να μην μπορουμε ολοι να βιωσουμε την αισθηση της πτησης? Γιατι παντα να μας λενε οτι κατι μας περιοριζει? Και γιατι παντα πρεπει να αναλυονται τα παντα, λες και πρεπει να εξηγηθουν επιστημονικα για να υπαρχουν? Και αμα ειναι ετσι, τοτε--ο καθενας μας που κανει μεγαλα ονειρα, που βλεπει και πιστευει οτι μπορει μια μερα να ξεπερασει τα ορια και τις προσδοκιες και να κανει κατι σημαντικο, η τουλαχιστον κατι απροβλεπτο, ειναι ιδιοφυια?

Εγω πιστευω οτι ολοι μεσα μας κρυβουμε κατι που φτερουγιζει και πετα. Για μερικους, μπορει να ειναι μια απαλη και ευθραστη πεταλουδα. Για αλλους, ενας σπουργιτης, ενας αετος, ακομη και καποιο αρπακτικο. Παντος, το να πεταξουμε και να φυγουμε μακρια, το να φερουμε στην ζωη μας μια οριστικη ανατροπη, το να (ξανα)μαθουμε πως να γελαμε, να κλαιμε, να κανουμε ξανα ονειρα και να γεμιζουμε ελπιδες...δεν ειναι αδυνατα πραγματα.

Ακομα παλευω μεσα μου να βρω μια ισορροπια. Αλλα καμια φορα πιστευω πως δεν προκειται να την βρω ποτε. Και αυτο, γιατι δεν θα αντεχα να γινουν ολα σταθερα και ηρεμα. Μελι-γαλα. Χαλαρα. Το παθος μου για τα παντα ειναι αυτο που, μεχρι τωρα, με εχει οδηγησει στις μεγαλυτερες επιτυχιες, αλλα και στα μεγαλυτερα λαθη. Ετσι χαρακτηριζομαι. Και ετσι, θα χρειαζεται παντα να αλλαζω. Να καταφερνω κατι καινουργιο. Να παλευω για κατι.

Ισως και γ'αυτο δεν μπορω να ωρισω ακομη αυτο που θα με κανει ευτυχισμενη. Μπορει να μην βλεπουμε οτι πεταμε κυριολεκτικα στα ονειρα μας, αλλα η αισθηση του να ερωτευεσαι, να πικραινεσαι, να κλαις απαρηγορητα, να γελας ενα ολοκληρο βραδυ...να ξυπνας σε μια παραλια νιωθωντας οτι εχεις περασει την πιο ομορφη βραδια της ζωης σου...να απογοητευεσαι τοσο που κλειδωνεσαι σε δωματιο για καμια βδομαδα συνεχομενη... Εκεινες τις στιγμες, ο νους και η καρδια μπορουν να πετανε στον ουρανο του δικου μας κοσμου, η να πεφτουν με γοργους ρυθμους σε ενα απυθμενο κενο.

Και υστερα, ποιος ξερει τι θα βρει οταν φτασει στον τελικο προορισμο? Αμα δεν μπορουν οι επιστημονες να μου το λυσουν αυτο, τοτε για μενα δεν ξερουν τιποτα.

Monday, October 11, 2010

Τα μυστικα και οι χιλιοι μικροι θανατοι

Και επιτελους, επιστρεφω στον εαυτο μου. Στον εαυτο που σημερα σκεφτεται ανεξελενκτα ολη μερα, και στο μυαλο ξαναγυρναν τα παλια, τα γνωριμα μυστικα. Εκει που νομιζα πως οι τελευταιοι 3 μηνες με το ανχγος και το διαβασμα ηταν μαρτηριο, αρχιζω και πιστευω πως τους χρησιμοποιησα σαν δικαιολογια για να ξεφυγω λιγο απο μενα. Και τωρα τι γινεται? Νιωθω αναλαφρη και ηρεμη παλι καποιες στιγμες, αλλα ποσο θα κρατησει αυτο? Το απογευμα που επεσα για λιγο να κοιμηθω, δεν μ'επαιρνε ο υπνος με τιποτα. Στριφογυριζαν τα μυστικα και οι ενοχες σα κουνουπια, που με τσιμπουσαν και με ενοχλουσαν ασταματητα.

Αυτο εγινε και εχθες, οταν για αλλη μια φορα ο πρωιν/"κολλητος" μου (ουτε που θελω να καταλαβω το ποσο χαζο ακουγεται αυτο) με εκανε να νιωσω τρομερα ενοχη που δεν πηγα να τον "στηριξω" στην πρωτη του μερα επιστρεφοντας σε δουλεια αφου εγινε το ατυχημα (ειχαμε ειδη χωρισει για κανα 2 χρονια) πριν μερικους μηνες. Αλλα δεν ειμαστε μαζι. Και δεν εχω κανενα λογο να απολογουμαι Απλα συλογιζομαι, και ξερω ποσο με χρειαζεται. Και, για αλλη μια φορα, θυμαμαι.

Νοσοκομεια. Τηλεφωνηματα. Στεναχωρια. Αβεβαιοτητα. Και φυσικα, ολα αυτα ηταν ενα ελεφαντισιο μυστικο που χρειαστηκε να το κρατησω μεσα μου, να ποναω μονη μου, γιατι ο Μ (το αγορι μου) δεν μπορουσε να διανοηθει πως μπορει κανεις να νοιαζεται για καποιον, ακομη και αν εξ'αιτιας του χρειαστηκε να βιωσει χιλιους θανατους. Δεν εξεφρασα τοτε την αγωνια για τον Δ. Αλλα τον πονουσα. Και υστερα, τωρα, που ολοι οσοι ηταν κοντα του τον παρατησαν, εγω στεκομαι και τον ακουω. Τον βοηθαω να σταθει (κυριολεκτικα και μεταφορικα) στα ποδια του. Ολα αυτα, ακομα και οταν γνωριζω οτι οσο ημασταν μαζι μου εκανε την ζωη κολαση. Με γονατισε μπροστα του και με μαστιγωνε με τις λεξεις και τις πραξεις του. Πως γινεται να ξεχασω τα βραδια που κυλιωμουν στο πεζοδρομιο, που με αφηνε να κλαιω και να ζηταω ελεος χωρις να φταιω καν? Μυστικα λοιπον, που ουτε και ξερω εαν αξιζουν. Και ομως τα κραταω. Και τα τρεφω με καινουργια γεγονοντα. Και γινονται μια στοιβα οι ενοχες.

Η ανθρωπινη ψυχη τελικα ειναι υπεροχο και τρομακτικο πραγμα--ντελικατη σα νυχτολουλουδο, αλα συναμα ατσαλινη και ανθεκτικη. Κουβαλαει το βαρος χιλιων λαθων και χιλιων σιωπων, οταν το μυαλο επαναστατει και συγκρουεται με την καθε λογικη.

Ποσο ομως μπορει να αντεξει, μεχρι να εκραγει? Και ποσα μυστικα μπορει να φροντιζει πια ο εγκεφαλος?