Για τα μυστικα, εγραψα χθες. Και σημερα, που συνεχιζουν να με τυρανναν, θα γραψω για τις αλλαγες. Θελω να διαπιστωσω πως γινεται να αλλαξουμε ριζικα. Να γινουμε οντως αλλοι ανθρωποι. Να μαθουμε να απολαμβανουμε την ζωη, ακομη και οταν εχουμε ξεχασει πως μπορουμε να το κανουμε αυτο.
Μου ειπε ο Μ καποτε πως αυτοι που ονειρευονται οτι πεταν στον ουρανο ειναι μεγαλοφυιες, γιατι μπορουν--εστω στα ονειρα τους--να κανουν κατι που δεν θα ηταν ποτε φικτο. Ετσι λενε καποιοι επιστημονες. Αυτο ομως, ειναι δικαιο? Γιατι να μην μπορουμε ολοι να βιωσουμε την αισθηση της πτησης? Γιατι παντα να μας λενε οτι κατι μας περιοριζει? Και γιατι παντα πρεπει να αναλυονται τα παντα, λες και πρεπει να εξηγηθουν επιστημονικα για να υπαρχουν? Και αμα ειναι ετσι, τοτε--ο καθενας μας που κανει μεγαλα ονειρα, που βλεπει και πιστευει οτι μπορει μια μερα να ξεπερασει τα ορια και τις προσδοκιες και να κανει κατι σημαντικο, η τουλαχιστον κατι απροβλεπτο, ειναι ιδιοφυια?
Εγω πιστευω οτι ολοι μεσα μας κρυβουμε κατι που φτερουγιζει και πετα. Για μερικους, μπορει να ειναι μια απαλη και ευθραστη πεταλουδα. Για αλλους, ενας σπουργιτης, ενας αετος, ακομη και καποιο αρπακτικο. Παντος, το να πεταξουμε και να φυγουμε μακρια, το να φερουμε στην ζωη μας μια οριστικη ανατροπη, το να (ξανα)μαθουμε πως να γελαμε, να κλαιμε, να κανουμε ξανα ονειρα και να γεμιζουμε ελπιδες...δεν ειναι αδυνατα πραγματα.
Ακομα παλευω μεσα μου να βρω μια ισορροπια. Αλλα καμια φορα πιστευω πως δεν προκειται να την βρω ποτε. Και αυτο, γιατι δεν θα αντεχα να γινουν ολα σταθερα και ηρεμα. Μελι-γαλα. Χαλαρα. Το παθος μου για τα παντα ειναι αυτο που, μεχρι τωρα, με εχει οδηγησει στις μεγαλυτερες επιτυχιες, αλλα και στα μεγαλυτερα λαθη. Ετσι χαρακτηριζομαι. Και ετσι, θα χρειαζεται παντα να αλλαζω. Να καταφερνω κατι καινουργιο. Να παλευω για κατι.
Ισως και γ'αυτο δεν μπορω να ωρισω ακομη αυτο που θα με κανει ευτυχισμενη. Μπορει να μην βλεπουμε οτι πεταμε κυριολεκτικα στα ονειρα μας, αλλα η αισθηση του να ερωτευεσαι, να πικραινεσαι, να κλαις απαρηγορητα, να γελας ενα ολοκληρο βραδυ...να ξυπνας σε μια παραλια νιωθωντας οτι εχεις περασει την πιο ομορφη βραδια της ζωης σου...να απογοητευεσαι τοσο που κλειδωνεσαι σε δωματιο για καμια βδομαδα συνεχομενη... Εκεινες τις στιγμες, ο νους και η καρδια μπορουν να πετανε στον ουρανο του δικου μας κοσμου, η να πεφτουν με γοργους ρυθμους σε ενα απυθμενο κενο.
Και υστερα, ποιος ξερει τι θα βρει οταν φτασει στον τελικο προορισμο? Αμα δεν μπορουν οι επιστημονες να μου το λυσουν αυτο, τοτε για μενα δεν ξερουν τιποτα.
όμορφο κείμενο :)
ReplyDeleteΓια μένα ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν σταμάταει πότε-ό,τι και αν εχει γίνει-να ονειρεύεται με την καρδία και το μυαλό ελεύθερα έτσι καταφέρνει έστω και για λίγο να βίωσει το ανέφικτο,γιατί απλά μπορεί ακόμα να ονειρεύεται και να ελπίζει κάτι πραγματικά σπάνιο στις μέρες μας.Όμως ευτυχισμένος είναι και αυτός που καταφέρνει να ξεπεράσει τους φόβους,τους περιόρισμούς και τις αναστολές και τολμάει να διεκδικήσει μια θέση στο όνειρο.Ωστόσο συμφωνώ απόλυτα με αυτό που είπες ότι μπορεί να μην πετάμε κυριολεκτικά αλλά βιώνοντας όλα αυτά τα συναισθήματα η καρδία και ο νους πετάνε στον ουρανό του δικού μας κόσμου!
Ευχαριστω για το σχολιο σου! Εχεις δικιο για την ευτυχια. Ετσι πιστευω κ'εγω, και γ'αυτο ενιωσα την αναγκη να τα εκφρασω αυτα. Οσο για τα συναισθηματα, αυτο ειναι ακριβως--οι ευαισθησιες μας μας κανουν να πεταμε η να πεφτουμε--και ετσι ειμαστε σαν τα πουλια με τον δικο μας τροπο. Το ιδιο ελευθεροι κατα καποιο τροπο, αμα το θελουμε.
ReplyDelete