Τραπουλοχαρτα...

Για ποσο καιρο μπορει κανεις να κρυβει μικρα, μικρα μυστικα? Ποτε συσωρευονται ολα, και πεφτουν σα καστρο απο τραπουλοχαρτα? Ολα ξεκινανε απο ενα μικρο, ενα τοσο δα ψεμματακι. Να μην πονεσεις καποιον, να καλυψεις κατι που πιθανον δεν ειναι καν σημαντικο, αλλα που δεν θες να μπεις στον κοπο να εξηγησεις. Και υστερα, τι? Συνεχιζεις για να καλυψεις τον εαυτο σου, γιατι ο δρομος με το ενα ψεμμα δεν περνιεται χωρις να τον χτισεις μ'αλλα...Γινεσαι εσυ ο κακος, που προσπαθησες να κανεις κατι καλο. Εγω ετσι νιωθω τωρα. Σαν να παιζω ποδοσφαιρο με μπαλα απο φλογες, σαν να με περιτριγυριζει το λαθος της πρωτης κινησης. Να βοηθησω ηθελα. Να σταθω σε καποιον που ηταν μονος και χρειαζοταν συμπαρασταση. Δεν αντεχω να ποναει καποιος κοντα μου, οταν εγω δεν ειμαι σιγουρη οτι του αξιζει ο πονος. Αληθεια, για καλο το εκανα. Και υστερα?
Τελικα τοσο ευκολα κανουν βλακειες οι ανθρωποι? Αφηνουν την (σεξουαλικη) ελξη να τους παρασυρει χωρις δευτερη σκεψη? Κ εγω, γιατι κολακευομαι απ'ολο αυτο? Το διωχνω, αλλα και απ'την αλλη, το συνεχιζω. Τα ψεμματα και τα λαθη δηλαδη, ειναι δυο πλευρες του ιδιου νομισματος...Ενος νομισματος που βρισκεται συνεχως στην τσεπη μου.

Τελικα, τα μυστικα δεν προδιδουν τον αλλον. Εμας προδιδουν. Την αδυναμια, και την απερισκεψια μας. Και οταν πεσουν τα τραπουλοχαρτα, τελικα σε πλακωνουν...