Τα μυστικα και οι χιλιοι μικροι θανατοι

Και επιτελους, επιστρεφω στον εαυτο μου. Στον εαυτο που σημερα σκεφτεται ανεξελενκτα ολη μερα, και στο μυαλο ξαναγυρναν τα παλια, τα γνωριμα μυστικα. Εκει που νομιζα πως οι τελευταιοι 3 μηνες με το ανχγος και το διαβασμα ηταν μαρτηριο, αρχιζω και πιστευω πως τους χρησιμοποιησα σαν δικαιολογια για να ξεφυγω λιγο απο μενα. Και τωρα τι γινεται? Νιωθω αναλαφρη και ηρεμη παλι καποιες στιγμες, αλλα ποσο θα κρατησει αυτο? Το απογευμα που επεσα για λιγο να κοιμηθω, δεν μ'επαιρνε ο υπνος με τιποτα. Στριφογυριζαν τα μυστικα και οι ενοχες σα κουνουπια, που με τσιμπουσαν και με ενοχλουσαν ασταματητα.

Αυτο εγινε και εχθες, οταν για αλλη μια φορα ο πρωιν/"κολλητος" μου (ουτε που θελω να καταλαβω το ποσο χαζο ακουγεται αυτο) με εκανε να νιωσω τρομερα ενοχη που δεν πηγα να τον "στηριξω" στην πρωτη του μερα επιστρεφοντας σε δουλεια αφου εγινε το ατυχημα (ειχαμε ειδη χωρισει για κανα 2 χρονια) πριν μερικους μηνες. Αλλα δεν ειμαστε μαζι. Και δεν εχω κανενα λογο να απολογουμαι Απλα συλογιζομαι, και ξερω ποσο με χρειαζεται. Και, για αλλη μια φορα, θυμαμαι.

Νοσοκομεια. Τηλεφωνηματα. Στεναχωρια. Αβεβαιοτητα. Και φυσικα, ολα αυτα ηταν ενα ελεφαντισιο μυστικο που χρειαστηκε να το κρατησω μεσα μου, να ποναω μονη μου, γιατι ο Μ (το αγορι μου) δεν μπορουσε να διανοηθει πως μπορει κανεις να νοιαζεται για καποιον, ακομη και αν εξ'αιτιας του χρειαστηκε να βιωσει χιλιους θανατους. Δεν εξεφρασα τοτε την αγωνια για τον Δ. Αλλα τον πονουσα. Και υστερα, τωρα, που ολοι οσοι ηταν κοντα του τον παρατησαν, εγω στεκομαι και τον ακουω. Τον βοηθαω να σταθει (κυριολεκτικα και μεταφορικα) στα ποδια του. Ολα αυτα, ακομα και οταν γνωριζω οτι οσο ημασταν μαζι μου εκανε την ζωη κολαση. Με γονατισε μπροστα του και με μαστιγωνε με τις λεξεις και τις πραξεις του. Πως γινεται να ξεχασω τα βραδια που κυλιωμουν στο πεζοδρομιο, που με αφηνε να κλαιω και να ζηταω ελεος χωρις να φταιω καν? Μυστικα λοιπον, που ουτε και ξερω εαν αξιζουν. Και ομως τα κραταω. Και τα τρεφω με καινουργια γεγονοντα. Και γινονται μια στοιβα οι ενοχες.

Η ανθρωπινη ψυχη τελικα ειναι υπεροχο και τρομακτικο πραγμα--ντελικατη σα νυχτολουλουδο, αλα συναμα ατσαλινη και ανθεκτικη. Κουβαλαει το βαρος χιλιων λαθων και χιλιων σιωπων, οταν το μυαλο επαναστατει και συγκρουεται με την καθε λογικη.

Ποσο ομως μπορει να αντεξει, μεχρι να εκραγει? Και ποσα μυστικα μπορει να φροντιζει πια ο εγκεφαλος?