Μα ποτε κοβεις την κλωστη?

Παει πολυς καιρος απο τοτε που εγραψα καποιο κειμενο. Ισως επειδη ειχα βυθιστει τοσο πολυ στα βιβλια και στα κειμενα αλλωνων...Με βοηθησε. Εδιωξα κατα πολυ αυτο το βαρυ συναισθημα που μ'ειχε πλακωσει εδω και μηνες. Εχω αρχισει να κανω πραγματα για μενα. Να διαβαζω, να πηγαινω παλι μπαλετο, να βλεπω ταινιες...Και νιωθω ηρεμη. Αλλα λιγο χαμενη. Σαν να μην ζω την δικη μου πραγματικοτητα. Σαν να αποφευγω κατι. Γεμιζω τις ωρες μου με ομορφα πραγματα, αλλα τα νιωθω, η απλα παταω στα συννεφα, επιπλεω μαζι με τα φυλλα στον αερα για λιγο καιρο?

Εχω κανει και καινουργιες παρεες. Εχω αποκτησει παλι αυτη την πολυτιμη ανεση με τα παιδια, την ανεση με την οποια βγαινεις και περνας καλα, συζητας, η απλα καθεσαι, και ξερεις οτι εκεινοι σε καταλαβαινουν και περνανε κ'αυτοι καλα, χωρις καμια ιδιαιτερη προσπαθεια. Και το πιο σημαντικο ειναι οτι θελω να βγαινω μαζι τους. Θελω να τους βλεπω, θελω να κανονιζουμε για το επομενο Σαββατοκυριακο. Να σχεδιαζουμε ταξιδια, να πηγαινουμε σινεμα, να καθομαστε για ωρες για καφε. Αυτο αναζητουσα απο τοτε που γυρισα σπιτι μου μετα το πανεπιστημιο και ενιωθα μονη επειδη ειχαν αλλαξει ολα.

Οποτε τα πραγματα ειναι ετσι οπως τα θελω, σωστα? Εμ εδω ειναι το προβλημα. Γιατι σημερα ειδικα, ειχα και τον Μ αλλα και τον Δημητρη (πρωην και τωρα πολυ καλος φιλος...τρεχα γυρευε οπως λεει και η γιαγια μου) να μου λενε πως ακουγομαι σαν να εχω κατι. Εκει ειναι που νευριαζω, γιατι λεω πως ολα ειναι ακριβως σωστα. Σωστα και σε ταξη...αλλα τι σημαινει αυτο τελικα?

Δεν αναζητω τρελες απαραιτητα. Τοσο καιρο εψαχνα την σταθεροτητα και την σηγουρια. Αλλα ισως τελικα να μην ειναι αρκετα. Φταινε και λιγο οι τελειες σχεσεις που εμφανιζονται συνεχεια στα βιβλια μου. Φταιει και η καταθληπτικη μουσικη που αγαπω. Διωχνω τις αρνητικες σκεψεις.

Ειχα καταφερει αν διωξω και σκεψεις του Φ απ το μυαλο μου επιτελους. Οχι για πολυ ομως, φυσικα. Το Σαββατο ξαναεμφανιστηκε το χαμογελο του μπροστα μου καθως γυρνουσα σπιτι. Καθομουν στο πισω καθισμα, και ειχα τα ματια μου κλειστα. Ζαλιζομουν λιγο, ναι, αυτο φταει. Ετσι λεω στον εαυτο μου. Αλλα η αληθεια ξερω ποια ειναι. Μου εχει λειψει η συντροφια που μου χαριζει η υπαρξη του. Αυτα που ειχα νιωσει μεσα σ'εκεινες τις δυο βδομαδες με κρατουσαν ζωντανη για μηνες τωρα. He made me so miserable, his absence was so strong, and yet with him I remembered what it was to truly care whether someone was thinking of you. Και του το ειπα χθες: "Χαιρομαι που εισαι στην ζωη μου, με οποιο τροπο γινεται..."

Πρεπει να βγαλω το αγκαθι απο μεσα μου τελικα. Να παρω μια τελικη αποφαση για την σχεση που εχω τωρα, και να τελιωσω μ'αυτο. Γιατι ναι, κατα βαθος φυσικα αυτο ειναι που με κανει να χανομαι, να χρειαζομαι την φυγη. Ειμαι με τον Μ 2 χρονια τωρα, και τον τελευταιο χρονο, οπως εχω γραψει τοσες φορες, δεν ειμαι ευτυχισμενη. Τον αγαπαω, αλλα ο ερωτας εχει εξαφανιστει μαζι με την μαγια, με τον αυθορμητισμο. Εκεινος δεν με βαζει στις προτεραιοτητες του. Εγω, αφου αναζητω μια αληθινη σχεση με καποιον που θελει να με σκεφτεται και να μου το δειχνει, να περναει οσο χρονο μπορει μαζι μου, και για λιγες ωρες να ειναι μονο με μενα, γιατι αφηνω την κατασταση ετσι?

Ο Φ μου εδειξε πως μπορω να το εχω αυτο. Και ας μην μπορουμε να ειμαστε μαζι (ποση αποσταση μπορει να κανει μια σχεση impossible? Εγω σας λεω: Αμερικη-Ελλαδα διστυχως δεν γινεται), τουλαχιστον ξερω πως υπαρχει. Αλλα τι κανω μ'αυτη τη γνωση?

Και ποιον φοβαμαι πως θα πονεσω περισσοτερο...Εκεινον, η εμενα?

Γιατι ισως δεν μπορει να υπαρξει ο Edward (και μην κοροιδευετε...η σχεση εκεινη ειναι αρρωστη, αλλα δεν θα ηταν ωραιο να ζησουμε for a little while τετοιο παθος?) για ολες μας...

Σελιδες και Χρυσοψαρα

Αγαπω πολυ τα βιβλια. Ολοι οσοι με ξερουν το γνωριζουν αυτο καλα. Δεν παω πουθενα χωρις να βαρυνω την τσαντα μου με καποιο καινουργιο η πολυαγαπημενο.

Οι ιστοριες εχουν μια δυναμη που με ξαφνιαζει πολλες φορες. Δεν κρυβω οτι ειμαι ατομο που συγκινουμαι και συγχιζομαι ευκολα (αλλωστε, αυτο φαινεται και στα κειμενα μου!). Αλλα με ενα μαγικο τροπο, μπορει μια περιγραφη η μια ομορφη σκηνη σε καποιο βιβλιο να με ταξιδεψει τοσο μακρια, που ολα τα δικα μου συναισθηματα εξαφανιζονται, και παιρνουν την θεση τους αυτα που θα ενιωθα εαν ημουν ο ηρωας η η ηρωιδα σε εκεινες τις σελιδες. Το εχω αναγκη αυτο. Τωρα τελευταια βρισκω τον εαυτο μου να ψαχνει συνεχεια την θαλπωρη της ζωης των αλλων. Και τελικα καταληγω να ειμαι ολη μερα "αλλου" και να πεφτω--κυριολεκτικα και μεταφορικα--πανω σε τοιχους. Και το χειροτερο? Δεν γινεται να συγκρινω την ζωη μου με αυτη ενος φανταστικου χαρακτηρα.

Τι ειναι αυτο που λειπει? Οντως κατι λειπει? Αναρωτιεμαι καμια φορα εαν τελικα χανομαι υπο την θεληση μου, και οχι επειδη χρειαζομαι απαραιτητα να "σωθω" για λιγες ωρες βιωνοντας κατι το εξωπραγματικο. Να, ας πουμε πριν λιγες μερες περπατουσα για καμια ωρα με εναν φιλο (ενταξυ, πρωιν μου ειναι, αλλα πλεον ειμαστε φιλοι, και ειναι πολυ μεγαλη ιστορια, για αλλη αναρτηση ισως) στο Central Park. Γυρω μου η φυση ηταν πανεμορφη. Φυλλα σκορπισμενα σα χρυσοψαρα, επιπλεοντας στον ανεμο. Παιδακια, ποδηλατες, τουριστες, και κτηρια τοσο εντυπωσιακα που μοιαζουν απο αλλο πλανητη. Και ενιωσα τοσο ομορφα, τοσο ηρεμα. Αυτο, γιατι δεν ειναι αρκετο? Και αρχιζω να αναρωτιεμαι, τι θα ειναι αρκετο για να  νιωθω ετσι--με εκεινη την αισθηση της απλης ευτυχιας--παντα?

Γιατι η ζωη, δεν πρεπει να ειναι μονο ενδιαφερον στα βιβλια. Η πραγματικοτητα, δεν πρεπει να διαθετει τετοια μαγια, οταν μαθουμε να την απολαμβανουμε?

Τραπουλοχαρτα...

Για ποσο καιρο μπορει κανεις να κρυβει μικρα, μικρα μυστικα? Ποτε συσωρευονται ολα, και πεφτουν σα καστρο απο τραπουλοχαρτα? Ολα ξεκινανε απο ενα μικρο, ενα τοσο δα ψεμματακι. Να μην πονεσεις καποιον, να καλυψεις κατι που πιθανον δεν ειναι καν σημαντικο, αλλα που δεν θες να μπεις στον κοπο να εξηγησεις. Και υστερα, τι? Συνεχιζεις για να καλυψεις τον εαυτο σου, γιατι ο δρομος με το ενα ψεμμα δεν περνιεται χωρις να τον χτισεις μ'αλλα...Γινεσαι εσυ ο κακος, που προσπαθησες να κανεις κατι καλο. Εγω ετσι νιωθω τωρα. Σαν να παιζω ποδοσφαιρο με μπαλα απο φλογες, σαν να με περιτριγυριζει το λαθος της πρωτης κινησης. Να βοηθησω ηθελα. Να σταθω σε καποιον που ηταν μονος και χρειαζοταν συμπαρασταση. Δεν αντεχω να ποναει καποιος κοντα μου, οταν εγω δεν ειμαι σιγουρη οτι του αξιζει ο πονος. Αληθεια, για καλο το εκανα. Και υστερα?
Τελικα τοσο ευκολα κανουν βλακειες οι ανθρωποι? Αφηνουν την (σεξουαλικη) ελξη να τους παρασυρει χωρις δευτερη σκεψη? Κ εγω, γιατι κολακευομαι απ'ολο αυτο? Το διωχνω, αλλα και απ'την αλλη, το συνεχιζω. Τα ψεμματα και τα λαθη δηλαδη, ειναι δυο πλευρες του ιδιου νομισματος...Ενος νομισματος που βρισκεται συνεχως στην τσεπη μου.

Τελικα, τα μυστικα δεν προδιδουν τον αλλον. Εμας προδιδουν. Την αδυναμια, και την απερισκεψια μας. Και οταν πεσουν τα τραπουλοχαρτα, τελικα σε πλακωνουν...

Αλλαγες εν πτησι

Για τα μυστικα, εγραψα χθες. Και σημερα, που συνεχιζουν να με τυρανναν, θα γραψω για τις αλλαγες. Θελω να διαπιστωσω πως γινεται να αλλαξουμε ριζικα. Να γινουμε οντως αλλοι ανθρωποι. Να μαθουμε να απολαμβανουμε την ζωη, ακομη και οταν εχουμε ξεχασει πως μπορουμε να το κανουμε αυτο.

Μου ειπε ο Μ καποτε πως αυτοι που ονειρευονται οτι πεταν στον ουρανο ειναι μεγαλοφυιες, γιατι μπορουν--εστω στα ονειρα τους--να κανουν κατι που δεν θα ηταν ποτε φικτο. Ετσι λενε καποιοι επιστημονες. Αυτο ομως, ειναι δικαιο? Γιατι να μην μπορουμε ολοι να βιωσουμε την αισθηση της πτησης? Γιατι παντα να μας λενε οτι κατι μας περιοριζει? Και γιατι παντα πρεπει να αναλυονται τα παντα, λες και πρεπει να εξηγηθουν επιστημονικα για να υπαρχουν? Και αμα ειναι ετσι, τοτε--ο καθενας μας που κανει μεγαλα ονειρα, που βλεπει και πιστευει οτι μπορει μια μερα να ξεπερασει τα ορια και τις προσδοκιες και να κανει κατι σημαντικο, η τουλαχιστον κατι απροβλεπτο, ειναι ιδιοφυια?

Εγω πιστευω οτι ολοι μεσα μας κρυβουμε κατι που φτερουγιζει και πετα. Για μερικους, μπορει να ειναι μια απαλη και ευθραστη πεταλουδα. Για αλλους, ενας σπουργιτης, ενας αετος, ακομη και καποιο αρπακτικο. Παντος, το να πεταξουμε και να φυγουμε μακρια, το να φερουμε στην ζωη μας μια οριστικη ανατροπη, το να (ξανα)μαθουμε πως να γελαμε, να κλαιμε, να κανουμε ξανα ονειρα και να γεμιζουμε ελπιδες...δεν ειναι αδυνατα πραγματα.

Ακομα παλευω μεσα μου να βρω μια ισορροπια. Αλλα καμια φορα πιστευω πως δεν προκειται να την βρω ποτε. Και αυτο, γιατι δεν θα αντεχα να γινουν ολα σταθερα και ηρεμα. Μελι-γαλα. Χαλαρα. Το παθος μου για τα παντα ειναι αυτο που, μεχρι τωρα, με εχει οδηγησει στις μεγαλυτερες επιτυχιες, αλλα και στα μεγαλυτερα λαθη. Ετσι χαρακτηριζομαι. Και ετσι, θα χρειαζεται παντα να αλλαζω. Να καταφερνω κατι καινουργιο. Να παλευω για κατι.

Ισως και γ'αυτο δεν μπορω να ωρισω ακομη αυτο που θα με κανει ευτυχισμενη. Μπορει να μην βλεπουμε οτι πεταμε κυριολεκτικα στα ονειρα μας, αλλα η αισθηση του να ερωτευεσαι, να πικραινεσαι, να κλαις απαρηγορητα, να γελας ενα ολοκληρο βραδυ...να ξυπνας σε μια παραλια νιωθωντας οτι εχεις περασει την πιο ομορφη βραδια της ζωης σου...να απογοητευεσαι τοσο που κλειδωνεσαι σε δωματιο για καμια βδομαδα συνεχομενη... Εκεινες τις στιγμες, ο νους και η καρδια μπορουν να πετανε στον ουρανο του δικου μας κοσμου, η να πεφτουν με γοργους ρυθμους σε ενα απυθμενο κενο.

Και υστερα, ποιος ξερει τι θα βρει οταν φτασει στον τελικο προορισμο? Αμα δεν μπορουν οι επιστημονες να μου το λυσουν αυτο, τοτε για μενα δεν ξερουν τιποτα.

Τα μυστικα και οι χιλιοι μικροι θανατοι

Και επιτελους, επιστρεφω στον εαυτο μου. Στον εαυτο που σημερα σκεφτεται ανεξελενκτα ολη μερα, και στο μυαλο ξαναγυρναν τα παλια, τα γνωριμα μυστικα. Εκει που νομιζα πως οι τελευταιοι 3 μηνες με το ανχγος και το διαβασμα ηταν μαρτηριο, αρχιζω και πιστευω πως τους χρησιμοποιησα σαν δικαιολογια για να ξεφυγω λιγο απο μενα. Και τωρα τι γινεται? Νιωθω αναλαφρη και ηρεμη παλι καποιες στιγμες, αλλα ποσο θα κρατησει αυτο? Το απογευμα που επεσα για λιγο να κοιμηθω, δεν μ'επαιρνε ο υπνος με τιποτα. Στριφογυριζαν τα μυστικα και οι ενοχες σα κουνουπια, που με τσιμπουσαν και με ενοχλουσαν ασταματητα.

Αυτο εγινε και εχθες, οταν για αλλη μια φορα ο πρωιν/"κολλητος" μου (ουτε που θελω να καταλαβω το ποσο χαζο ακουγεται αυτο) με εκανε να νιωσω τρομερα ενοχη που δεν πηγα να τον "στηριξω" στην πρωτη του μερα επιστρεφοντας σε δουλεια αφου εγινε το ατυχημα (ειχαμε ειδη χωρισει για κανα 2 χρονια) πριν μερικους μηνες. Αλλα δεν ειμαστε μαζι. Και δεν εχω κανενα λογο να απολογουμαι Απλα συλογιζομαι, και ξερω ποσο με χρειαζεται. Και, για αλλη μια φορα, θυμαμαι.

Νοσοκομεια. Τηλεφωνηματα. Στεναχωρια. Αβεβαιοτητα. Και φυσικα, ολα αυτα ηταν ενα ελεφαντισιο μυστικο που χρειαστηκε να το κρατησω μεσα μου, να ποναω μονη μου, γιατι ο Μ (το αγορι μου) δεν μπορουσε να διανοηθει πως μπορει κανεις να νοιαζεται για καποιον, ακομη και αν εξ'αιτιας του χρειαστηκε να βιωσει χιλιους θανατους. Δεν εξεφρασα τοτε την αγωνια για τον Δ. Αλλα τον πονουσα. Και υστερα, τωρα, που ολοι οσοι ηταν κοντα του τον παρατησαν, εγω στεκομαι και τον ακουω. Τον βοηθαω να σταθει (κυριολεκτικα και μεταφορικα) στα ποδια του. Ολα αυτα, ακομα και οταν γνωριζω οτι οσο ημασταν μαζι μου εκανε την ζωη κολαση. Με γονατισε μπροστα του και με μαστιγωνε με τις λεξεις και τις πραξεις του. Πως γινεται να ξεχασω τα βραδια που κυλιωμουν στο πεζοδρομιο, που με αφηνε να κλαιω και να ζηταω ελεος χωρις να φταιω καν? Μυστικα λοιπον, που ουτε και ξερω εαν αξιζουν. Και ομως τα κραταω. Και τα τρεφω με καινουργια γεγονοντα. Και γινονται μια στοιβα οι ενοχες.

Η ανθρωπινη ψυχη τελικα ειναι υπεροχο και τρομακτικο πραγμα--ντελικατη σα νυχτολουλουδο, αλα συναμα ατσαλινη και ανθεκτικη. Κουβαλαει το βαρος χιλιων λαθων και χιλιων σιωπων, οταν το μυαλο επαναστατει και συγκρουεται με την καθε λογικη.

Ποσο ομως μπορει να αντεξει, μεχρι να εκραγει? Και ποσα μυστικα μπορει να φροντιζει πια ο εγκεφαλος?

Won't someone save me?

ΣΟΣ ΣΟΣ ΣΟΣ....

Ενταξει, γινομαι λιγο υπερβολικη, αλλα δεν αντεχω αλλο. Καθομαι συνεχεια και σκεφτομαι αρνητικα, και μετα νευριαζω, και κανω πολεμο με τον εαυτο μου, και καθομαι ετοιμη να κλαψω. Και μετα λεω ενα "δεν γαμιεται" και νιωθω καλυτερα για πεντε λεπτα, και διαβαζω για 10 λεπτα, και βλεπω τις απαντησεις μου που απ'τις 8 εχω δωσει 3 λαθος, και νευριαζω, και ξαναενοχλουμαι, και παλι μια απ'τα ιδια. Εεεεε δεν τρογωμαι τελικα. Γιατι δεν μπορω να ηρεμισω? Γιατι μονιμος πρεπει να βρισκομαι σε ενταση? Και καταληγω να γραφω τισ υπερκαταθληπτικες αναρτησεις μου, και τις διαβαζω και--guess what?--νιωθω ακομα πιο χαζη. Οι φωνες μεσ'το μυαλο μου, οι ατιμες, με κραζουν. Αχαριστη, αχαιρευτη, κολλημενη, κλπ κλπ κλπ.

Ουφφφφ. Μια βουτια θα θελα τωρα, ενα βραδινο μπανιο, να νιωσω την αμμο κατω απ'τα ποδια μου και μεσ'τα μαλλια μου, να γευστω λιγο αλατονερο, και να πεσω ξερη για κανα 2 ονειρα ομορφα πανω σε ξαπλωστρα στην παραλια, στο "χωριο" στην Ευβοια οπου εχουμε το εξωχικο μας (μη μας σκοτωσει και κανενας εκει που κοιμωμαστε...) Εεεεε...και αμα ηταν και ο Φ διπλα μου, ακομη καλυτερα...Αλλα μετα, ποιος θα γυρνουσε στην κωλο-ΝΥ? Να πλημμυρισουν οι πνευμονες μου παλι καυσαεριο και να εχω μπροστα μου για αλλες 2 βδομαδες το ηλιθιο αυτο βιβλιο για το τεστ νομικης?

Ααααχχχ να μου πει καποιος κατι, να μου φυγει λιγο αυτη η ανυπομονησια, να τελιωσω με την εξεταση, να γραψω καλα, και να ηρεμισουν λιγο οι φωνες μεσα μου που μ'ενοχλουν συνεχεια!!!

Κανα τραγουδακι ισως?

please?

Το φοιτητικο δωματιο...η αλλιως, η Σταχτη

Μπορει κανεις να σωσει κατι, οταν δεν ξερει ακριβως γιατι χρειαζεται σωσιμο?

Μακαρι να μπορουσα να ξεκαρφωσω καθε εικονα του απ'τον τοιχο της καρδιας μου. Να μην ξυπναω με τις αναμνησεις αυτες, να μην ψαχνω τροπο να προστατεψω τις ομορφες στιγμες μας απο την καταστροφικη δυναμη της απελπισιας και της απαισιοδοξιας μου.

Να αφεθω σε εκεινη την πλευρα μου, που μου λεει να τα κανω ολα σταχτη? Γιατι τουλαχιστον με την σταχτη, ξερεις οτι υπηρξε καποτε φωτια. Ενω εγω, εγω καμια φορα φοβαμαι πως ακομα και εκεινες οι αναμνησεις ειναι αποκυημα της φαντασιας. Τα λεω αυτα, γνωριζοντας οτι αμα ανοιξω το πορτοφολι μου, θα βρω κρυμμενο ενα μικρο σημειωμα, σχεδον δυσαναγνωστο, γραμμενο στο μισοσκοταδο, που μου τα επιβεβαιωνει ολα μεσα σε λιγες μυστικες λεξεις...

Δεν θελω να τις διαβασω τωρα. Ειναι λεξεις που θα με ταξιδεψουν σε εκεινο το πρωτο μου φοιτητικο δωματιο που σαν καλος φρουρος μας προστατεψε απο αυτους γυρω μας που ειχαν παντα κατι να πουν.

Εμεις οι δυο, στριμωγμενοι στο μικρο μονο κρεβατι καθε βραδυ εκεινο το χρονο. Δεν κλεισαμε ματι για τους πρωτους πεντε μηνες. Στην αρχη, δεν θελαμε να ενοχλησουμε ο ενας τον αλλον μεσ' τον δηθεν υπνο. Μετα, δεν θελαμε να κοιμηθουμε γιατι ετσι χαναμε πολυτιμο χρονο μαζι. Και στο τελος, απ'τις φωνες και τα κλαμματα, επειδη γυρνουσαμε τις πλατες μας και οι κατηγοριες γεμιζαν τον λιγωστο χωρο με τοση ενταση που νιωθαμε πως θα πνιγομασταν αναμεσα στα παπλωματα.

Ειμαστε ακομα μαζι.

Αλλα εκεινο το δωματιο το εχει αλλη τωρα. Δεν θα ξυπναει και θα βλεπει τα μικρα αποξηραμενα κατακοκκινα τριανταφυλλα που μου ειχε δωσει εκεινος για τα γενεθλια μου, κρεμασμενα μπροστα στο παραθυρο, σα στεγνα χειλη που αναζητουν τη δροσια ενος αναζωογονιτικου φιλιου που δεν θα ερθει ποτε. Εκεινη θα περιμενει με αγωνια να γυρισει καποιος αργα το βραδυ, να ξαπλωσει διπλα της σιωπηλα και να ακουμπησει το χερι του απαλα  στον ωμο της, να ονειρευτουν μαζι η να κατσουν σιωπηλα μεσ'το σκοταδι, ακουγοντας ο ενας την αναπνοη του αλλου? Δεν ξερω εαν θα επρεπε να της το ευχηθω, η να ελπισω πως γ'αυτη θα ειναι απλα ενα μικρος ομορφος χωρος για διαβασμα και γελια.

Ολα αυτα σκεφτομαι, και τρελαινομαι. Γιατι ενω οι σκηνες εκεινες ζουν εντονα στη χωρα της καρδιας μου, τωρα πια το μυαλο μου θυμαται μονο το δευτερο ετος, οταν πια το καινουργιο μου δωματιο ηταν αδειο, και τα μονα αποτηπωματα του βρισκοταν σε δυο μπλουζακια που ειχε ξεχασει μια απ'τις πολυ σπανιες φορες που ηρθε και παλι να με αγκαλιασει και να κατσει για λιγο μαζι μου. Οι αναστεναγμοι εκεινο το χρονο ηταν μονο δικοι μου. Κοιμομουν πια ησυχα, γιατι ηξερα πως δεν υπηρχε λογος να τον περιμενω. Αλλα μονη. Αδεια. Και σιγα σιγα, οι στιγμες εκεινες εμειναν απλες αναμνησεις, και ο ερωτας εγινε κατι που υπηρχε να μου θυμιζει το ποσο εντονη θα μπορουσε να υπαρξει η ζωη.

Καθε μερα, οταν μιλαμε, θελω να ελπιζω πως και οι δυο κρυβουμε μεσα μας ακομα εκεινη τη φλογα που μπορει να καψει τις αναμνησεις, για να ξεκινησουμε απ'την αρχη. Εαν ομως ανακαλυψω οτι εχει σβησει απο καιρο?

Βαρη και Θαυματα...

Μολις γυρισα απο μια μικρη βολτα με την αδερφη μου, και μ'εχει προβληματισει παρα πολυ. Ειναι δυσκολο να πιστεψω πως ενα ατομο δυναμικο και χαρουμενο, γεματο αυτοπεποιηθηση και ελπιδα, μπορει να γινει μεσα σε μικρο χρονικο διαστημα θλιμμενο, χαμενο, γεματο καταθλιπτικες σκεψεις και πονο. Ενας χωρισμος την τσακισε τελιως, και ειναι σαν να ηρθε να μεινει στην θεση της μια σκια, ενα φαντασμα που δεν το γνωριζω σχεδον καθολου. Τι σκοτεινο μερος που μπορει να γινει η ανθρωπινη ψυχη...

Και της το λεω συνεχεια - μπορα ειναι, θα περασει...Ετσι ειναι. Αλλωστε, το λεω επειδη το εχω ζησει κ'εγω. Μετα τον πρωτο μου ερωτα, την πρωτη μου σχεση, ενιωσα τοσο αδεια που ξυπνουσα πολλα πρωινα και δεν ηξερα που βρισκομουν, γιατι ειχα ξυπνισει, και γιατι οταν τον επαιρνα τηλεφωνο δεν απαντουσε. Ο μεγαλυτερος πονος ειναι, νομιζω, η συνηδητοποιηση πως φταις κ'εσυ για τον χωρισμο, τα δακρυα γενιουντε  απο λαθη δικα σου. Αλλα, ευτυχως, ο χρονος ειναι μεγαλοψυχος. Της λεω πως μια μερα θα ξυπνισει και δεν θα θυμαται καποιον εφιαλτη, θα φαει και θα ντυθει και θα παει για μαθημα, και η μερα θα κυλισει χωρις να τον σκεφτει. Η ζωη κρυβει πολλα θαυματα, και για μενα ενα απ'αυτα ειναι η αντοχη του ανθρωπου να σηκωνει βαρη που δεν μπορει να αγγιξει η να δει, που ειναι περα για περα αληθινα για τον καθενα αλλα και αποκυηματα της φαντασιας.

Πολλες φορες θα θελα κ'εγω να γυρισω πισω το ρολοι, να αλλαξω τα παντα. Φτιαχνω σεναρια και αναδημιουργω καταστασεις της μνημης μονο και μονο για να μπορεσω να πω αυτα που θα επρεπε να ειχα πει, να αλλαξω την συμπεριφορα μου, η να φανταστω πως καποια σκηνικα εγιναν αλλιως, οπως τα ειχα ονειρευτει. Αλλα οταν το ξανασκεφτομαι, καταλαβαινω πως η φαντασια παντα ξεγελαει, και το να ζεις συνεχεια σε ενα "τελειο" φανταστικο κοσμο, οπου ελενχεις τα παντα και κυβερνεις τους παντες, βγαζει οτι πιο ενδιαφερον και σημαντικο υπαρχει. Γιατι, οπως, πολυ καλα μου ειπατε, το να αποκτας εμπειριες, το να κανεις λαθη και να μαθεις απ'αυτα, ειναι αυτο που μας κανει τον καθενα αυθεντικο και μοναδικο.

Γιατι να συνεχισεις να ονειρευεσαι, εξ'αλλου, εαν ξερεις ακριβως που θα καταλιξεις, με ποιον, και ποιες ειναι οι "σωστες" επιλογες σε καθε διλημμα?

Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
γιατί εκείνα την ασκήμια μου σκεπάζουν
κι όταν φοβάμαι τα πιο μεγάλα ψέμματα,
μακάρι πάντα να μου τάζουν.
Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
ούτε για λίγο σου λέω να τ' αποφύγω.
Τα φτιάχνω θύμηση και τα ντύνω όνειρα
και μες στη σκέψη μου τα πνίγω.

Καπως ετσι θελω να ξεκινησω την καινουργια αυτη βδομαδα. Σηκωθηκα απ'το κρεβατι σημερα με χαλια διαθεση, και ας ειναι μια πανεμορφη ηλιολουστη μερα, και ας εχω μια σχετικα χαλαρη δουλεια στην οποια οι δικηγοροι δεν με πρηζουν και πολυ και σιγα σιγα με εμπιστευονται και μου αναθετουν δουλεια. Πως γινεται, χωρις να εχει γινει τιποτα και με το που ξεκινησει μια καινουργια μερα, να ειμαι γεματη νευρα και κατσουφιασμενη?


Και μετα, ειδα μια αφιερωση που μου εκανε καποιος που με ενδιαφερει παρα πολυ και ξαφνικα ενιωσα μια περιεργη ανακουφιση...Τελικα βασιζομαι τοσο πολυ στους αλλους, που μονο αυτοι μπορουν να με κανουν να νιωσω καλυτερα? Οχι, δεν θα επιτρεψω να γινει η αληθεια. Πανω απ'ολα, πρεπει να μαθω να βασιζομαι σε μενα...Και τα ομορφα της ζωης να τα θυμαμαι απο μονη μου, να ξερω τι αξιζει και τι οχι, να πιστευω πως με τα ονειρα και τις θυσιες θα καταφερω να δημιουργησω την δικη μου ευτυχια...

H siwph leei polla...

Apopse thumithika tin siwph ths nuxtas. Alitheia, eixa toso kairo na perpatisw arga moni mou, xwris to iPod h to thlefwno sta autia, pou otan ksafnika vrethika na akouw mono ta kleidia mou na koudounizoun sti tsanta mou kathws perpatousa, ksafniastika. Kai twra skeftomai: ti mas exei kanei h zwh sth polh, kai den mporoume oute kan na apolausoume ton hxo twn vimatwn mas kai tou aera otan glistraei anamesa sta fulla? Oso to skeftomai, h siwph edw mou prokalei pio suxna anasfaleia para galhnh, kai g'auto viazomai na tin kalupsw me mousikh h suzhthsh. Den einai afusiko? Den tha prepe na mporoume na kleisoume ta matia mas kai na vadisoume siga siga sto pezodromio, xwris na fovomaste pws kati kako tha sumvei? H pws hmaste entelws monoi? Telika h Nea Yorkh mou exei prosthesei ena soro anasfaleies.

Kai ustera erxetai sto mualo mou h eikona mia parea--mazi suberilamvanomenh kai egw--kathismenh se kati palies ksaplwstres se mia paralia. To skotadi trigurw, kai o monos hxos oi anapnoes mas. Krufa vlemmata, vlemmata sto aperanto, skepseis pou geniotan kai pethainan mazi me to kathe kuma pou xanotan. Nomizw mono se kati tetoies stigmes afhna thn siwph na me taksideuei, na me xaideuei kai na me gemizei mia periergh, glukopikrh eutuxia.

Ti prepei na kanw, gia na niwthw panta etsi? Na fugw mipws apo dw, mia kai kalh?

Den exw ksupnisei akoma kala kai pinw kafe mipws sunelthw ligo...Simera thelw na grapsw gia tin filia. To prwi ksupnisa me polu periergi diathesi. Evlepa tin aderfi mou pou milouse sto Skype me mia ap'tis kollites tis ap'to lukeio, h opoia twra menei sti Patra kai spoudazei, kai egw thumithika pws h dikh mou kollith ap'tin sxolh exei pleon eksafanistei. Kai sas rwtw: uparxoun telika atoma pou apla eksafanizonte otan oi logoi gia tous opoious htan sunexeia mazi sou kapote exoun eksantlithei? H apostash lene den xreiazetai aparaitita na xwrizei 2 anthrwpous pou agapiounte pragmatika, ala auto isxuei kai pera ap'tis sxeseis tis erwtikes?

Otan hmoun akomi sto gumnasio, eixa 2 kollites stin Ellada. Gnwristikame to kalokairi otan hmoun 14 xronwn. Eixan meinei mono 2 vdomades stis diakopes mou. Ligo meiname mazi, ala niwsame oles mas oti tairiazame toso polu pou aksize na sunexisoume tin epikoinwnia. Kai etsi, stelname grammata--nai, ennow kanonikotata grammata, pou to kathena htan kapou 20-30 selides--pou ta perimena me tosi agwnia kai laxtara stis arxes tou kathe mina. Grafame gia ta panta--to ti kaname kathe mera, ti skeftomastan, stelname poihmata kai tragoudia kai afierwseis kai fotografies. Htan apisteuto. Eniwsa pio konta se atoma pou iksera mono meso leksewn ap'tis parees mou pou htan edw, dipla mou kathe mera kai me zousan apo konta. Me auta ta koritsia vriskomoun kathe kalokairi. Kai enw twra dn vriskomaste opws palia--kathe mera oli mera gia 2-3 mines diladi--sunexizw na tis niwthw dipla mou kai na tis vlepw oso ginetai kathe kalokairi. Opote h apantish stin idia mou erwtish einai "nai," mporoun na uparksoun filies metaksu atomwn pou menoun polu makria. Giati omws na min mporeis na kratiseis epoikinwnia me olous osous exoun paiksei sumantiko rolo sti zwi sou?

Isws auto einai alo thema, ala ola einai sxetika. Den thelw na niwthw oti hmoun tosa xronia me kapoia atoma, kai pou enw pisteua pws eixame zisei polla kai gnwrisame o enas ton allon ap'oles tis pleures kai hmastan sumantikoi o enas gia ton allon, ksafnika epeidh oi sinthikes allaksan den uparxei logos na sunexistei h filia. Ala na mou peis, panta mporeis na pisteueis pws ksereis pws niwthei kapoios gia sena, kai telika na min exeis idea ti krivetai sto mualo tou. Den thelw na akougomai kunikh, ala kamia fora mou vgainei. Telika mporeis pote na ksereis ton allon eilikrina?

Σχοινια τεντωνουν, πανια απλωνουν

μα καπου εδω εκει τελιωνουν τα ονειρα. 

Δεν ειναι για μας τα ταξιδια...

Βλεπεις, πας αφησε νωρις

το χαμογελο της τυχης

η ξεγνοισια ενος καλοκαιριου

η σταθμευση του χρονου...

 Και καπου εδω εγω φευγω

απ'το ρομαντζο πια ξεφευγω.

Το αγριο βλεμμα ενος περαστικου

μου υπενθυμιζει

να μην απελευθερωνω το νου...

Η ζωη μοιραζει πολλα κλειδια

και ολες οι πορτες της πανε αλλου.

Διστυχως εμενα δεν με ευνοησε

η, μαλλον, με αγνοησε

και τωρα στριγγλιζω σιωπηλα. 

Ψαχνω νοημα στα τυφλα.

Τοτε - τα δικα σου ματια προκαλουσαν

μου προσφεραν μια ανταλλαγη

την ελευθερια μου για τα αγνωστα σου.

Εγω προτιμησα φυγη.

Τωρα μοιρα μου, για πες μου,

που να ψαξω να με βρω?

Ο καθρεφτης με ρωταει

"θαρρος η αληθεια?"

και αυτη που βλεπω απανταει

"Ζητω η συνηθεια..."

Hypocrisies and small annoyances

I should be studying right now, but I just can't seem to focus. I guess it's what happens when you watch the kind of TV that gets you distracted and makes you think that life is more interesting than obligations. I mean, quite frankly, it is, but I can't afford to think that with the LSAT a few weeks away. I had a fight with M again today, and this time I just can't seem to shake it out of my mind. No matter what happens to make things seem slightly calm and right, he goes ahead and screws it up again. I don't understand--do men like to say hypocritical things, despite realizing that what they say is absolutely conflicting with the expectations they themselves have? Or is it some inane game of the ego, where as long as I back down, they win, even if I am completely miserable by the end of it? Add to that the fact that, the more I think about it, the more I realize that, to be quite honest, I think it is already done for me. There is no spark left, it is a constant struggle for me to remember just how fun it was to be around him and to enjoy my time with him. When we're apart, I just feel like I'm finding excuses and reasons for why I should be with him. Is that the way it's supposed to be? I know it isn't, and that's part of the thing that drives me insane...

It has been a while since I've thought about F and the way he had made me feel, even if just for the week or so that I knew him, but something about my mood tonight brings it back into the foreground of my thoughts. I tried to forget the fact that I hadn't felt that kind of spark with someone, well, ever. And the fact that a part of me has to force myself to feel attracted to my own boyfriend. Whoever reads this is probably going to think I'm totally delusional, because clearly if you're with someone and you're not "attracted" to them anymore, then what are you still doing with them? Is it the strength of habit (no direct translation from the Greek is quite fitting) or just the knowledge that there won't be someone else--at least in this god-forsaken city--for a very long time? I'm too afraid to be alone again. It's so typical that a part of me twitches when I think about it. But it is true. When you're 22 and haven't ever really been not-in-a-relationship, the idea of it just seems kind of foreign and scary. Like some country where you can't pronounce the names of things, and refuse to try them. And yes, ladies and gentlemen, I'll admit being horrified at the idea of something completely and utterly foreign right now. I have to focus. Right? But then...will I ever actually let myself experience passion and real happiness, or will I just drag this on until, one day, I snap and start screaming to no one and nothing in particular???

My guess is as good as yours.

γιατι να ειμαι εδω?

I feel like I should clarify the fact that I hope to write both in English and in Greek, depending on what I have to say, on my choice of words, on my mood, and on my thoughts. 

Συγνωμη σε οσους θα το διαβασουν αυτο, αλλα δεν βγαινουν οι τονοι στον υπολογιστη μου στην δουλεια, και ετσι θα ειναι καπως ετσι το κειμενο το συγκεκριμενο, οπως και οτι γραψω στο μελλον...Δεν ξερω ακομα γιατι ενιωσα την αναγκη να ξεκινησω ενα μπλογκ, αλλα πολλες φορες θελω να μοιραστω αυτα που σκεφτομαι με ατομα που δεν με ξερουν, και δεν θα με γνωρισουν ποτε. Υπαρχει κ'αλλος λογος βεβαια...Η αληθεια ειναι πως, κλεισμενη σε ενα γραφειο στην Νεα Υορκη οι ευκαιριες να εκφραστω ειναι λιγες κατα τη διαρκεια της μερας, και το χρειαζομαι πολυ καμια φορα.

Σας υποσχομαι πως δεν κλαιγομαι γ'αυτο...Η τυχη μου χαρισε πολλα, και σιγουρα ειμαι ευγνωμων για αυτο, αλλα πρεπει να σας πω πως ποναει μια ζωη οπου δεν επιλεγεις ο ιδιος, ειδικα οταν ξερεις τι πραγματικα θες...Μη νομιζετε πως επειδη μενουμε εδω, σε μια μεγαλη πολη που εχει πολλα να προσφερει σε καποιους τομεις, ειμαστε και ευτυχισμενοι. Σκεφτειτε μια ζωη οπου οι δυο μηνες του καλοκαιριου σημαινουν τα παντα. Περναν οι υπολοιπες μερες του χρονου και δεν θυμαμαι πολλες φορες ουτε τι εκανα, ουτε πως ξυπνισα, ουτε με ποιους ημουν και που πηγα. Και απ'την αλλη, εχω αναμνησεις τοσο εντονες που στο τελος καταληγουν ονειρα-σκιες απο πραγματικα γεγονοντα και προσωπα.

Το μονο καλο ειναι πως τωρα που πηρα το πτυχειο μου, μπορω να βαλω μπρος τα σχεδια μου, να συνεχισω να διαβασω να περασω σε νομικη για μεταπτυχιακο και να μπορεσω να ερθω να μεινω Ευρωπη μια μερα...Ειλικρινα, αυτο που σιχαινομαι περισσοτερο απ'ολα εδω ειναι η λατρεια του χρηματος, που εμφανιζεται παντου και καθε λεπτο. Δεν λεω, και μενα μου αρεσουν τα ομορφα πραγματα, και εγω δεν θα αντεχα να μη μπορω να ερχομαι στην Ελλαδα το καλοκαιρι. Αλλα υπαρχουν και καποια ορια...Και οταν βλεπω τους ανθρωπους να κωστολογουν ζωες και επιτυχιες, θελω να φωναξω και να φυγω τρεχοντας απο δω. 

Δεν ειναι για μενα αυτη η ζωη--εγω θελω ανθρωπια και συμπονια, οχι ζηλεια και πλεονεξια!

Αντε παλι, πολλα ειπα, χωρις να φτασω καν στο θεμα μου. Αργοτερα λοιπον...Πρεπει να μαθω πως να οργανωνω τις σκεψεις μου!