Σχοινια τεντωνουν, πανια απλωνουν

μα καπου εδω εκει τελιωνουν τα ονειρα. 

Δεν ειναι για μας τα ταξιδια...

Βλεπεις, πας αφησε νωρις

το χαμογελο της τυχης

η ξεγνοισια ενος καλοκαιριου

η σταθμευση του χρονου...

 Και καπου εδω εγω φευγω

απ'το ρομαντζο πια ξεφευγω.

Το αγριο βλεμμα ενος περαστικου

μου υπενθυμιζει

να μην απελευθερωνω το νου...

Η ζωη μοιραζει πολλα κλειδια

και ολες οι πορτες της πανε αλλου.

Διστυχως εμενα δεν με ευνοησε

η, μαλλον, με αγνοησε

και τωρα στριγγλιζω σιωπηλα. 

Ψαχνω νοημα στα τυφλα.

Τοτε - τα δικα σου ματια προκαλουσαν

μου προσφεραν μια ανταλλαγη

την ελευθερια μου για τα αγνωστα σου.

Εγω προτιμησα φυγη.

Τωρα μοιρα μου, για πες μου,

που να ψαξω να με βρω?

Ο καθρεφτης με ρωταει

"θαρρος η αληθεια?"

και αυτη που βλεπω απανταει

"Ζητω η συνηθεια..."