Μπορει κανεις να σωσει κατι, οταν δεν ξερει ακριβως γιατι χρειαζεται σωσιμο?
Μακαρι να μπορουσα να ξεκαρφωσω καθε εικονα του απ'τον τοιχο της καρδιας μου. Να μην ξυπναω με τις αναμνησεις αυτες, να μην ψαχνω τροπο να προστατεψω τις ομορφες στιγμες μας απο την καταστροφικη δυναμη της απελπισιας και της απαισιοδοξιας μου.
Να αφεθω σε εκεινη την πλευρα μου, που μου λεει να τα κανω ολα σταχτη? Γιατι τουλαχιστον με την σταχτη, ξερεις οτι υπηρξε καποτε φωτια. Ενω εγω, εγω καμια φορα φοβαμαι πως ακομα και εκεινες οι αναμνησεις ειναι αποκυημα της φαντασιας. Τα λεω αυτα, γνωριζοντας οτι αμα ανοιξω το πορτοφολι μου, θα βρω κρυμμενο ενα μικρο σημειωμα, σχεδον δυσαναγνωστο, γραμμενο στο μισοσκοταδο, που μου τα επιβεβαιωνει ολα μεσα σε λιγες μυστικες λεξεις...
Δεν θελω να τις διαβασω τωρα. Ειναι λεξεις που θα με ταξιδεψουν σε εκεινο το πρωτο μου φοιτητικο δωματιο που σαν καλος φρουρος μας προστατεψε απο αυτους γυρω μας που ειχαν παντα κατι να πουν.
Εμεις οι δυο, στριμωγμενοι στο μικρο μονο κρεβατι καθε βραδυ εκεινο το χρονο. Δεν κλεισαμε ματι για τους πρωτους πεντε μηνες. Στην αρχη, δεν θελαμε να ενοχλησουμε ο ενας τον αλλον μεσ' τον δηθεν υπνο. Μετα, δεν θελαμε να κοιμηθουμε γιατι ετσι χαναμε πολυτιμο χρονο μαζι. Και στο τελος, απ'τις φωνες και τα κλαμματα, επειδη γυρνουσαμε τις πλατες μας και οι κατηγοριες γεμιζαν τον λιγωστο χωρο με τοση ενταση που νιωθαμε πως θα πνιγομασταν αναμεσα στα παπλωματα.
Ειμαστε ακομα μαζι.
Αλλα εκεινο το δωματιο το εχει αλλη τωρα. Δεν θα ξυπναει και θα βλεπει τα μικρα αποξηραμενα κατακοκκινα τριανταφυλλα που μου ειχε δωσει εκεινος για τα γενεθλια μου, κρεμασμενα μπροστα στο παραθυρο, σα στεγνα χειλη που αναζητουν τη δροσια ενος αναζωογονιτικου φιλιου που δεν θα ερθει ποτε. Εκεινη θα περιμενει με αγωνια να γυρισει καποιος αργα το βραδυ, να ξαπλωσει διπλα της σιωπηλα και να ακουμπησει το χερι του απαλα στον ωμο της, να ονειρευτουν μαζι η να κατσουν σιωπηλα μεσ'το σκοταδι, ακουγοντας ο ενας την αναπνοη του αλλου? Δεν ξερω εαν θα επρεπε να της το ευχηθω, η να ελπισω πως γ'αυτη θα ειναι απλα ενα μικρος ομορφος χωρος για διαβασμα και γελια.
Ολα αυτα σκεφτομαι, και τρελαινομαι. Γιατι ενω οι σκηνες εκεινες ζουν εντονα στη χωρα της καρδιας μου, τωρα πια το μυαλο μου θυμαται μονο το δευτερο ετος, οταν πια το καινουργιο μου δωματιο ηταν αδειο, και τα μονα αποτηπωματα του βρισκοταν σε δυο μπλουζακια που ειχε ξεχασει μια απ'τις πολυ σπανιες φορες που ηρθε και παλι να με αγκαλιασει και να κατσει για λιγο μαζι μου. Οι αναστεναγμοι εκεινο το χρονο ηταν μονο δικοι μου. Κοιμομουν πια ησυχα, γιατι ηξερα πως δεν υπηρχε λογος να τον περιμενω. Αλλα μονη. Αδεια. Και σιγα σιγα, οι στιγμες εκεινες εμειναν απλες αναμνησεις, και ο ερωτας εγινε κατι που υπηρχε να μου θυμιζει το ποσο εντονη θα μπορουσε να υπαρξει η ζωη.
Καθε μερα, οταν μιλαμε, θελω να ελπιζω πως και οι δυο κρυβουμε μεσα μας ακομα εκεινη τη φλογα που μπορει να καψει τις αναμνησεις, για να ξεκινησουμε απ'την αρχη. Εαν ομως ανακαλυψω οτι εχει σβησει απο καιρο?
No comments:
Post a Comment